Adventus - Monique Leegwater
mei
2025
I
De nacht is een oude man, de zon een jong kind
dat moet leren wachten. De hond is een golf
in het gras.
Ik vul het bos met dodemansknoppen, vruchtverlangen.
Het blad in de tuin is een winterdek, de aarde een vergeten bed.
De beuk heeft smalle armen als mijn vader.
De lucht vlamt met oranje-gele ogen. Al het bloed
is uit de runderen gelopen. Er ontstaan paarse plekken
op mijn lijf, als een prognose. Klaverwei en bomen.
II
Wind huilt door de duinen, als een ontroostbaar wezen
onwetend van oorlogen, cyclonen, waarom
de slaap niet komt.
De romp van de hond trilt als hij de grond
voelt bewegen, er ligt iets in zijn blik
dat alleswetend is.
Schaduwen leggen zich naast mij neer
als het blauwe hart van een moederzee
leeg van woorden, vol van water.
Ik denk aan wat ik onafgemaakt zal achterlaten
hoe de hemel zich met mijn adem mengt
de ruimte tussen ons het enige is wat haalbaar lijkt.
De dieren wachten. Ze weten niet waarop.
Ik denk aan lichtbreuken, een ander later
hoeveel namen er zijn voor groen.
Rond - Wilma Van den Akker
april
2025
Soep met ogen
kraters op de maan
mensen die in een cirkel staan
een kring om de aarde
een ziel is een dunne ballon
die naar vulling hunkert
een containerschip bunkert
stookolie, vervoert fopspenen
wegwerpscheermessen
speelgoed voor poezen
badschuim, lege luchtkamers
longblaasjes
stikstof
verbinding
mensen die in een cirkel staan
kringloopredeneringen
verwijzen naar oplossingen
de bal, waar is de bal?
de bal ligt bij ons
allemaal
Wendte, dromer, erfstuk, ginter - Marthe Van Bronkhorst
maart
2025
I
Wendte, dromer, erfstuk, ginter
Vertel over de seizoenen in de oude gezindten
Vroeger in de wendte kroonden hier koningsberken zichzelf
tot ze in dromerdagen vergroenden en vergeelden.
Iedere erfstdag stond alles in vuur en vlam, regende het brand,
dan stierven ze, bottenkaal, ginter,
werden ze koningen in graven, bedekt met een wit vorstenlaagje,
een leeuwerik zong en ze kwamen weer tot leven.
Weer tot leven? Dat bestaat niet.
Zo ging het.
Waarde, later, zucht, kuur
Elementen, vertel over de oorsprongen uit het eerste uur
De vier monsters Waarde, Later, Zucht en Kuur voerden hun eeuwenstrijd
Berenklauw greep wild om zich heen, rivieren dansten dag en nacht buiten de oevers, steelse gehandschoende briesjes roofden elke dag stukken land en vlaktes droogden in de zon of, naar believen, bogen in de brand
En wie won er? Niemand. Dat bestaat niet.
Zo ging het.
II
Mensje lomer sterfst swinters
Seizoenen zoemden voorbij als bijen in een veld waar je ligt te soezen,
Kom, nacht,
Kom, donker
Wieg ons wel, lieg ons niet
langzaam zouden wij ons nu als een slaper in het zinderende gras,
om moeten draaien van de zon af
Maar op één plek, deze plek, is altijd licht.
Altijd.
Elementen in toom gehouden door lampen, motoren en kantoren
Weg, slaap,
Weg, dromen
Dagmerries grazen in de nachtschade
Winkelruiten schijnen altijd naarbuiten, bakkers bakken altijd broden
Altijd is de kunstmaan aan. Geven wolkenkrabbers meer licht dan sterren.
Er lopen kinderen met ogen wijdopengesperd door de straat op weg naar de Nachtschool
Hier op het eiland weigert een groep spreeuwen te gaan slapen
Ze zingen
III
Splinter Bente Romer Herfst
Deze boom is het aller-uitgekerfdst
Orde, kwater, vlucht, puur
Praat niet zo raar over vroegeruur
Wat is dat daar in je ogen, slaap?
Dat krijg je ervan als je nachtenlang door het vuurtorenlicht beschenen raakt
En weer verduisterd
En beschenen raakt
En weer verduisterd
Kinderen krijgen daar een flakkering van
in hun ogen en een tik in hun dagdromen
Wij weten wel een medicijn in de grot kom maar mee.
Hier, nu is niets dat het licht niet beroert
groeit het zinderende kunstgras altijd sneller, dansen bijen de nachtdans in hun kas
Er zal heel veel honing zijn
Wie heeft eb nodig op dit eiland als het altijd vloed kan zijn?
Er is nog zo veel te leven
Waarom zou je gaan liggen
als de storm dat ook vertikt?
Nieuwjaarsgedicht - Margot Delaet
feb
2025
Hier is de witte morgen, een jaar
dat zichzelf niet inzet
als trompetgeschal maar
de eerste toets van de piano, de
klank voor ze melodie wordt.
Een jaar dat van de ene op de andere dag
een ander wordt, af is
zoals een leven nooit af is.
Hier is opnieuw
een nieuw jaar dat niet begint
in de lente, maar in de slaap
van de bodem die onder
een laag ijs rijker wordt
van dood die zich opstapelt.
Maar het is dom om te zeggen dat dood
levend maakt, alles cyclisch is,
wanneer er een dag komt
dat ik voor altijd
sterf.
Ik maak van mezelf een feest
voor de dieren die nu nog
mijn lichaam zijn maar later
mijn lichaam verteren.
Maar eerst maak ik een feest
van mijn lichaam
voor mezelf.
Vandaag is het aan het verjaren.
Zij is nieuw en nodigt uit
tot verstillen.
Dus zijn wij stil en doen
aan reflectie, als in:
de reflectie in het ijs
van het bevroren meer
waaronder het leven doorgaat.
Einde concessie- Marc Terreur
jan
2025
voor de naamloze slachtoffers van wereldwijde golfplatentektoniek
een simpel verzoek
graag niet spitten in het verleden
de eeuwige jachtvelden niet betreden
mag ik vragen om verloren hoop
niet op te rakelen tot wankel heden
en niet bijeen te harken
wat al een keer is weggewaaid en geleden?
de voor-en-nabestaanden danken u
om maar te zeggen:
de dodenadministratie heeft me opgediept
CTRL F – CTRL C – CTRL V
of ik jouw restwaarde kan bepalen
hoezeer zij nog weegt
en of zij volstaat
om straks weer zerktaks te betalen
sorry maar we zijn al eens beroofd
en geen steen blijft liggen waar hij lag
SHIFT DELETE
als laatste saluut
diep als botten kunnen kerven
kras ik je naam in de bast van de zwarte moerbeiboom
terwijl asbeststof waait in het Vlaamse kreupelhout
Thuis- Annelies Appeltans
dec
2024
ons bloed niet meer in haar duinen
op haar land geen put meer voor een ander
alleen wat we achterlieten
een schommel, kabels en schermen
wij als fossielen
zij overleeft
Het moerbeiveld/Dutluk - Gonca Özmen
okt
2024
Kom naar het moerbeiveld
Ver van de bewoonde wereld
Ik zal je het zwijgen leren
En de zorgen van takken
Ik zal je kussen waar jij krimpt
Waar de natuur krimpt
Steek de vlakte over
Kom naar het moerbeiveld
Dwars door het hoge gras
Ik zal je de storm laten horen
De roep van zijn god Tesjoeb
Achter het water zal ik veel later
Weer op je wachten
Doorkruis de velden
Kom dichterbij
Naar de geur van de moerbei
Ik zal je de mieren laten zien
***
Dutluğa doğru gel
Evlerin uzağına
Sana susmayı öğreteceğim
Dalların kaygısını da
Azaldığın yerden öpeceğim
Azaldığı yerden doğanın
Ovayı geç
Dutluğa doğru gel
Arasına otların
Sana fırtınayı dinleteceğim
Theşub’un çığlığını
Bir suyun ardında seni
Neden sonra yine bekleyeceğim
Tarlayı geç
Daha gel daha
Dut kokusuna
Sana karıncaları göstereceğim
© Gonca ÖZMEN, vertaling: Sytske Sötemann
Belki Sessiz. Yapı Kredi Yayınları İstanbul, 2008.
Turkije – Gonca Özmen. Versopolis en Poëziecentrum, 2024.
Zonder titel - Sandra Roobaert
okt
2024
hij is waspoederwit, bewegingloos als een pion op een verlaten bordspel
met snavelfocus staart hij in een ven terwijl ik langsglijd in een trein
we zijn punten die ik wil verbinden, driehoek van mens, vogel, vermoeden van vis
a staat tot b staat tot c
het treinraam snijdt een as, ontzegt mij het moment
van openvouwen, het hijsen van de witte vlag
zijn we elkaar genaderd
wat valt er te bewijzen
in mij ligt opgeslagen een vogelsilhouet, de nagedachtenis van een vis
ik ben de enige die het woord ecosysteem kent
voor ons kan schreeuwen op de boulevards van de hoofdstad
Geen sterren - Paul Demets
sept
2024
We zien geen sterren aan de hemel. We bekijken
hyperobjecten met andere parameters.
Op de aardkorst ligt een laagje mens te zonnen.
We wentelen ons in het zand, vinden
contouren. Er moeten lichamen ons vooraf
zijn gegaan. We geloven niet dat we iets
achter ons zullen laten. Geen man, geen vrouw,
maar hartslag. In het water vloeien we samen:
adem van het water, in de bodem diep gebons.
De hitte kan ons niet weerhouden van het kijken.
Naakt wachten we op de totale verduistering. We merken
geen sterren aan de hemel. Veel is zonder ons.
Dit gedicht verscheen in Poëziekrant 2024/4 als hommage aan Gwy Mandelinck.
Wilde kastanje - Bart Top
juli/aug
2024
Zo spannend
uit de boom vallen
van je takje breken.
Nog voor de plof op de grond
die mijn bolster zou kraken
begon het in mij te fluisteren, te spreken.
In mijn korte vlucht als wilde vrucht
dwarrelden mijn gedachten
als vallende blaadjes heen over elkaar.
Wat als ik opgeraapt werd
door de knokige hand
van een jichtige man
voor altijd zijn broekzak zou delen
met een snotterige zakdoek?
Wat als een wroetend zwijn
mij van de grond zou lebberen
bij vergissing, op zoek naar een eikel
mij uit zou spuwen, geradbraakt
mijn witte vlees verminkt
mijn kiem vernietigd?
Wat als een spelend jongetje mij uitholde
ik langzaam zou uitdrogen als pijpenkop
vergeten tussen een doos vol speelgoed?
Wat als ik in geurige bladaarde val
met het trage wiel van de seizoenen
steeds verder boven aarde uit reis
stormen en droogte kan weerstreven
de mensheid weet te overleven?
Een leidraad voor meer tederheid - Geert Viaene
juni 2024
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
zonder titel - Gerry van der Linden
mei 2024
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Bird strike - Jana Arns
april 2024
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
waar ook je ogen zuurstof vinden - Daniel Billiet
maart 2024
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Interlude - Lena Claessen
februari 2024
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Zaailing - Stevine Groenen
januari 2024
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Flagellant - Elise Vos
december 2023
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
IJsvrij - Marloes van der Singel
november 2023
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Vloed - Saskia van Leendert
september 2023
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Hier was een plek - Johanna M Pas
juli 2023
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Wier - Christophe Batens
juni 2023
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
***Supercool - Leen Pil
mei 2023
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Perkeloos ingeperk / Mateloos ingeperkt
Heilna du Plooy
april 2023
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
is het de bedoeling dat het stopt - Anke Cuijpers
maart 2023
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
onder ons - Saskia Stehouwer
feb 2023
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Wat er stroomt - Suzanne Van Leendert
jan 2023
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Prijsbepaling van de huid - Sara Eelen
dec 2022
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Opbreken* - Aly Freije
nov 2022
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Cocon - Bert Struyvé
okt 2022
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Kamille uit Narva - Lies Van Gasse
sept 2022
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Kon ik een oerwoud zijn - Monique Wilmer-Leegwater
juli/aug 2022
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Woordvoerder - Bart Verstraete
juni 2022
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
fastfood - Alex Gentjens
mei 2022
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
kun je nog slapen ben van beurden - Susan Smith
maart/april 2022
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
#gramgedicht - Sylvie Marie
februari 2022
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Laat de zee de zee - Geert Viaene
januari 2022
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Moeilijk te zeggen - Ingrid Strobbe
december 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Servies - Ruth Lasters
november 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
latere mensen - Hedwig Du Jardin
oktober 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
mijn appelsap - Margot Delaet
september 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Je leeft in een illusie van wildernis - Annet Zaagsma
augustus 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Bestuiving - Catharina van Daalen
juli 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Afrikaanse gieren - Steven Van der Heyden
juni 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Waar mensen leven - Margreet Schouwenaar
april 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Eenzaat - Méland Langeveld
maart 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Intensive care - Els de Groen
februari 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Midwinter 2015 - Florence Tonk
januari 2021
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Dwaalgast - Cora de Vos
december 2020
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
3 280 840 ft - Yanni Ratajczyk
november 2020
die duizend kilometers tussen ons
laat deze nog weerklinken, weergaloos
ik wantrouw afstand wanneer ze onecht lijkt
zoals ik beducht ben voor gedempt geluid
van ruzies tussen boekenkasten
ben je zover gekomen om de zomer te zien
vergaan tot stof, is dit nu zo vraag je je af
ik heb een scherm zeg ik, ik zal het gebruiken
om de wereld te ontkleden, desnoods zet ik
zwermen vogels in
ze brengen eilanden in kaart, ze laten zien
hoe we stilaan dichterbij drijven
zonder voluit te beseffen
deze verte is geen verte meer
niet langer tussen ons
Boomervaring - Dien L. de Boer
oktober 2020
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Steenweg - Anneleen Van Offel
september 2020
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Uitzicht - Saskia van Leendert
augustus 2020
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Prognose - Wim Vandeleene
juli 2020
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken
Niet zonder reden - Peter Theunynck
juni 2020
in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich
de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen
aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich
af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-
stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot
rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen
zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen
af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen
zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg
op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun
nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer
uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen
glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht
je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne
graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn
omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen
kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-
stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken