top of page

Einde concessie- Marc Terreur

jan
2025

voor de naamloze slachtoffers van wereldwijde golfplatentektoniek

 

een simpel verzoek

graag niet spitten in het verleden

de eeuwige jachtvelden niet betreden

 

mag ik vragen om verloren hoop

niet op te rakelen tot wankel heden

en niet bijeen te harken

wat al een keer is weggewaaid en geleden?

de voor-en-nabestaanden danken u

 

om maar te zeggen:

de dodenadministratie heeft me opgediept

CTRL F – CTRL C – CTRL V

 

of ik jouw restwaarde kan bepalen

hoezeer zij nog weegt

en of zij volstaat

om straks weer zerktaks te betalen

 

sorry maar we zijn al eens beroofd

en geen steen blijft liggen waar hij lag

 

SHIFT DELETE

 

als laatste saluut

diep als botten kunnen kerven

kras ik je naam in de bast van de zwarte moerbeiboom

terwijl asbeststof waait in het Vlaamse kreupelhout

Thuis- Annelies Appeltans

dec
2024

ons bloed niet meer in haar duinen

op haar land geen put meer voor een ander

alleen wat we achterlieten

een schommel, kabels en schermen

wij als fossielen

 

zij overleeft

Het moerbeiveld/Dutluk - Gonca Özmen

okt
2024

Kom naar het moerbeiveld

Ver van de bewoonde wereld

 

Ik zal je het zwijgen leren

En de zorgen van takken

Ik zal je kussen waar jij krimpt

Waar de natuur krimpt

Steek de vlakte over

Kom naar het moerbeiveld

Dwars door het hoge gras

Ik zal je de storm laten horen

De roep van zijn god Tesjoeb

 

Achter het water zal ik veel later

Weer op je wachten

Doorkruis de velden

Kom dichterbij

Naar de geur van de moerbei

Ik zal je de mieren laten zien

***​

 

Dutluğa doğru gel

Evlerin uzağına

 

Sana susmayı öğreteceğim

Dalların kaygısını da

 

Azaldığın yerden öpeceğim

Azaldığı yerden doğanın

 

Ovayı geç

Dutluğa doğru gel

Arasına otların

 

Sana fırtınayı dinleteceğim

Theşub’un çığlığını

 

Bir suyun ardında seni

Neden sonra yine bekleyeceğim

 

Tarlayı geç

Daha gel daha

Dut kokusuna

 

Sana karıncaları göstereceğim​

 

© Gonca ÖZMEN, vertaling: Sytske Sötemann

Belki Sessiz. Yapı Kredi Yayınları İstanbul, 2008.

 

Turkije – Gonca Özmen. Versopolis en Poëziecentrum, 2024.

Zonder titel - Sandra Roobaert

okt
2024

hij is waspoederwit, bewegingloos als een pion op een verlaten bordspel
met snavelfocus staart hij in een ven terwijl ik langsglijd in een trein

 

we zijn punten die ik wil verbinden, driehoek van mens, vogel, vermoeden van vis
a staat tot b staat tot c

 

het treinraam snijdt een as, ontzegt mij het moment
van openvouwen, het hijsen van de witte vlag

 

zijn we elkaar genaderd
wat valt er te bewijzen

 

in mij ligt opgeslagen een vogelsilhouet, de nagedachtenis van een vis
ik ben de enige die het woord ecosysteem kent
voor ons kan schreeuwen op de boulevards van de hoofdstad

Geen sterren - Paul Demets

sept
2024

We zien geen sterren aan de hemel. We bekijken

hyperobjecten met andere parameters.

Op de aardkorst ligt een laagje mens te zonnen.

 

We wentelen ons in het zand, vinden

contouren. Er moeten lichamen ons vooraf

zijn gegaan. We geloven niet dat we iets

 

achter ons zullen laten. Geen man, geen vrouw,

maar hartslag. In het water vloeien we samen:

adem van het water, in de bodem diep gebons.

 

De hitte kan ons niet weerhouden van het kijken.

Naakt wachten we op de totale verduistering. We merken

geen sterren aan de hemel. Veel is zonder ons.

 

 




Dit gedicht verscheen in Poëziekrant 2024/4 als hommage aan Gwy Mandelinck.

Wilde kastanje - Bart Top

juli/aug
2024

Zo spannend
uit de boom vallen
van je takje breken.
Nog voor de plof op de grond
die mijn bolster zou kraken
begon het in mij te fluisteren, te spreken.
In mijn korte vlucht als wilde vrucht
dwarrelden mijn gedachten
als vallende blaadjes heen over elkaar.

 

Wat als ik opgeraapt werd
door de knokige hand
van een jichtige man
voor altijd zijn broekzak zou delen
met een snotterige zakdoek?

 

Wat als een wroetend zwijn
mij van de grond zou lebberen
bij vergissing, op zoek naar een eikel
mij uit zou spuwen, geradbraakt
mijn witte vlees verminkt
mijn kiem vernietigd?

 

Wat als een spelend jongetje mij uitholde
ik langzaam zou uitdrogen als pijpenkop
vergeten tussen een doos vol speelgoed?

 

Wat als ik in geurige bladaarde val
met het trage wiel van de seizoenen
steeds verder boven aarde uit reis
stormen en droogte kan weerstreven
de mensheid weet te overleven?

Een leidraad voor meer tederheid - Geert Viaene

juni 2024

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

zonder titel - Gerry van der Linden

mei 2024

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Bird strike - Jana Arns

april 2024

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

waar ook je ogen zuurstof vinden - Daniel Billiet

maart 2024

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Interlude - Lena Claessen

februari 2024

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Zaailing - Stevine Groenen

januari 2024

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Flagellant - Elise Vos

december 2023

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

IJsvrij - Marloes van der Singel

november 2023

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Vloed - Saskia van Leendert

september 2023

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Hier was een plek - Johanna M Pas

juli 2023

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Wier - Christophe Batens

juni 2023

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

***Supercool - Leen Pil

mei 2023

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Perkeloos ingeperk / Mateloos ingeperkt
Heilna du Plooy 

april 2023

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

is het de bedoeling dat het stopt - Anke Cuijpers

maart 2023

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

onder ons - Saskia Stehouwer

feb 2023

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Wat er stroomt - Suzanne Van Leendert

jan 2023

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Prijsbepaling van de huid - Sara Eelen

dec 2022

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Opbreken* - Aly Freije

nov 2022

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Cocon - Bert Struyvé

okt 2022

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Kamille uit Narva - Lies Van Gasse

sept 2022

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Kon ik een oerwoud zijn - Monique Wilmer-Leegwater

juli/aug 2022

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Woordvoerder - Bart Verstraete

juni 2022

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

fastfood - Alex Gentjens

mei 2022

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

kun je nog slapen ben van beurden - Susan Smith

maart/april 2022

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

#gramgedicht - Sylvie Marie

februari 2022

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Laat de zee de zee - Geert Viaene

januari 2022

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Moeilijk te zeggen - Ingrid Strobbe

december 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Servies - Ruth Lasters

november 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

latere mensen - Hedwig Du Jardin

oktober 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

mijn appelsap - Margot Delaet

september 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Je leeft in een illusie van wildernis - Annet Zaagsma

augustus 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Bestuiving - Catharina van Daalen

juli 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Afrikaanse gieren - Steven Van der Heyden

juni 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Waar mensen leven - Margreet Schouwenaar

april 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Eenzaat - Méland Langeveld

maart 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Intensive care - Els de Groen

februari 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Midwinter 2015 - Florence Tonk

januari 2021

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Dwaalgast - Cora de Vos

december 2020

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

3 280 840 ft - Yanni Ratajczyk

november 2020

die duizend kilometers tussen ons

laat deze nog weerklinken, weergaloos

ik wantrouw afstand wanneer ze onecht lijkt

zoals ik beducht ben voor gedempt geluid

van ruzies tussen boekenkasten

ben je zover gekomen om de zomer te zien

vergaan tot stof, is dit nu zo vraag je je af

ik heb een scherm zeg ik, ik zal het gebruiken

om de wereld te ontkleden, desnoods zet ik

zwermen vogels in

ze brengen eilanden in kaart, ze laten zien

hoe we stilaan dichterbij drijven

zonder voluit te beseffen

deze verte is geen verte meer

niet langer tussen ons

Boomervaring - Dien L. de Boer

oktober 2020

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Steenweg - Anneleen Van Offel

september 2020

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Uitzicht - Saskia van Leendert

augustus 2020

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Prognose - Wim Vandeleene

juli 2020

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

Niet zonder reden - Peter Theunynck

juni 2020

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

 

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

 

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

 

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

bottom of page