I

De nacht is een oude man, de zon een jong kind

dat moet leren wachten. De hond is een golf

in het gras.

Ik vul het bos met dodemansknoppen, vruchtverlangen.

Het blad in de tuin is een winterdek, de aarde een vergeten bed.

De beuk heeft smalle armen als mijn vader.

De lucht vlamt met oranje-gele ogen. Al het bloed 

is uit de runderen gelopen. Er ontstaan paarse plekken 

op mijn lijf, als een prognose. Klaverwei en bomen.

II

Wind huilt door de duinen, als een ontroostbaar wezen

onwetend van oorlogen, cyclonen, waarom

de slaap niet komt.

De romp van de hond trilt als hij de grond

voelt bewegen, er ligt iets in zijn blik

dat alleswetend is.

Schaduwen leggen zich naast mij neer

als het blauwe hart van een moederzee

leeg van woorden, vol van water.

Ik denk aan wat ik onafgemaakt zal achterlaten

hoe de hemel zich met mijn adem mengt

de ruimte tussen ons het  enige is wat haalbaar lijkt.

De dieren wachten. Ze weten niet waarop.

Ik denk aan lichtbreuken, een ander later

hoeveel namen er zijn voor groen.

Soep met ogen

kraters op de maan

mensen die in een cirkel staan

een kring om de aarde

een ziel is een dunne ballon

die naar vulling hunkert

een containerschip bunkert

stookolie, vervoert fopspenen

wegwerpscheermessen

speelgoed voor poezen

badschuim, lege luchtkamers

longblaasjes

stikstof

verbinding

mensen die in een cirkel staan

kringloopredeneringen

verwijzen naar oplossingen

de bal, waar is de bal?

de bal ligt bij ons

allemaal

I 

Wendte, dromer, erfstuk, ginter 

Vertel over de seizoenen in de oude gezindten 

Vroeger in de wendte kroonden hier koningsberken zichzelf

tot ze in dromerdagen vergroenden en vergeelden.

Iedere erfstdag stond alles in vuur en vlam, regende het brand, 

dan stierven ze, bottenkaal, ginter,  

werden ze koningen in graven, bedekt met een wit vorstenlaagje, 

een leeuwerik zong en ze kwamen weer tot leven.

Weer tot leven? Dat bestaat niet. 

Zo ging het.

​

Waarde, later, zucht, kuur

Elementen, vertel over de oorsprongen uit het eerste uur

De vier monsters Waarde, Later, Zucht en Kuur voerden hun eeuwenstrijd

Berenklauw greep wild om zich heen, rivieren dansten dag en nacht buiten de oevers, steelse gehandschoende briesjes roofden elke dag stukken land en vlaktes droogden in de zon of, naar believen, bogen in de brand

En wie won er? Niemand. Dat bestaat niet.

Zo ging het.

II

Mensje lomer sterfst swinters

Seizoenen zoemden voorbij als bijen in een veld waar je ligt te soezen,

Kom, nacht,

Kom, donker

Wieg ons wel, lieg ons niet 

langzaam zouden wij ons nu als een slaper in het zinderende gras, 

om moeten draaien van de zon af

Maar op één plek, deze plek, is altijd licht.

Altijd.

Elementen in toom gehouden door lampen, motoren en kantoren

Weg, slaap,

Weg, dromen

Dagmerries grazen in de nachtschade

Winkelruiten schijnen altijd naarbuiten, bakkers bakken altijd broden

Altijd is de kunstmaan aan. Geven wolkenkrabbers meer licht dan sterren.

Er lopen kinderen met ogen wijdopengesperd door de straat op weg naar de Nachtschool

Hier op het eiland weigert een groep spreeuwen te gaan slapen

Ze zingen

III

Splinter Bente Romer Herfst

Deze boom is het aller-uitgekerfdst

Orde, kwater, vlucht, puur

Praat niet zo raar over vroegeruur

Wat is dat daar in je ogen, slaap?

Dat krijg je ervan als je nachtenlang door het vuurtorenlicht beschenen raakt

En weer verduisterd

En beschenen raakt

En weer verduisterd

Kinderen krijgen daar een flakkering van

in hun ogen en een tik in hun dagdromen

Wij weten wel een medicijn in de grot kom maar mee.

Hier, nu is niets dat het licht niet beroert

groeit het zinderende kunstgras altijd sneller, dansen bijen de nachtdans in hun kas

Er zal heel veel honing zijn

Wie heeft eb nodig op dit eiland als het altijd vloed kan zijn?

Er is nog zo veel te leven

Waarom zou je gaan liggen

als de storm dat ook vertikt?​​​​​​​​​​​

Hier is de witte morgen, een jaar
dat zichzelf niet inzet
als trompetgeschal maar
de eerste toets van de piano, de
klank voor ze melodie wordt.

Een jaar dat van de ene op de andere dag
een ander wordt, af is
zoals een leven nooit af is.

Hier is opnieuw
een nieuw jaar dat niet begint
in de lente, maar in de slaap
van de bodem die onder
een laag ijs rijker wordt
van dood die zich opstapelt.

Maar het is dom om te zeggen dat dood
levend maakt, alles cyclisch is,
wanneer er een dag komt
dat ik voor altijd
sterf.

Ik maak van mezelf een feest
voor de dieren die nu nog
mijn lichaam zijn maar later
mijn lichaam verteren.

Maar eerst maak ik een feest
van mijn lichaam
voor mezelf.

Vandaag is het aan het verjaren.
Zij is nieuw en nodigt uit
tot verstillen.

Dus zijn wij stil en doen
aan reflectie, als in:
de reflectie in het ijs
van het bevroren meer
waaronder het leven doorgaat.

voor de naamloze slachtoffers van wereldwijde golfplatentektoniek

​

een simpel verzoek

graag niet spitten in het verleden

de eeuwige jachtvelden niet betreden

mag ik vragen om verloren hoop

niet op te rakelen tot wankel heden

en niet bijeen te harken

wat al een keer is weggewaaid en geleden?

de voor-en-nabestaanden danken u

om maar te zeggen:

de dodenadministratie heeft me opgediept

CTRL F – CTRL C – CTRL V

of ik jouw restwaarde kan bepalen

hoezeer zij nog weegt

en of zij volstaat

om straks weer zerktaks te betalen

sorry maar we zijn al eens beroofd

en geen steen blijft liggen waar hij lag

SHIFT DELETE

als laatste saluut

diep als botten kunnen kerven

kras ik je naam in de bast van de zwarte moerbeiboom

terwijl asbeststof waait in het Vlaamse kreupelhout

ons bloed niet meer in haar duinen

op haar land geen put meer voor een ander

​

alleen wat we achterlieten

een schommel, kabels en schermen

wij als fossielen

zij overleeft

Kom naar het moerbeiveld

Ver van de bewoonde wereld

Ik zal je het zwijgen leren

En de zorgen van takken

​

Ik zal je kussen waar jij krimpt

Waar de natuur krimpt

​

Steek de vlakte over

Kom naar het moerbeiveld

Dwars door het hoge gras

​

Ik zal je de storm laten horen

De roep van zijn god Tesjoeb

Achter het water zal ik veel later

Weer op je wachten

​

Doorkruis de velden

Kom dichterbij

Naar de geur van de moerbei

​

Ik zal je de mieren laten zien

​

​

***​

​

Dutluğa doğru gel

Evlerin uzağına

Sana susmayı öğreteceğim

Dalların kaygısını da

Azaldığın yerden öpeceğim

Azaldığı yerden doğanın

Ovayı geç

Dutluğa doğru gel

Arasına otların

Sana fırtınayı dinleteceğim

Theşub’un çığlığını

Bir suyun ardında seni

Neden sonra yine bekleyeceğim

Tarlayı geç

Daha gel daha

Dut kokusuna

Sana karıncaları göstereceğim​

​

© Gonca ÖZMEN, vertaling: Sytske Sötemann

Belki Sessiz. Yapı Kredi Yayınları İstanbul, 2008.

Turkije – Gonca Özmen. Versopolis en Poëziecentrum, 2024.

hij is waspoederwit, bewegingloos als een pion op een verlaten bordspel
met snavelfocus staart hij in een ven terwijl ik langsglijd in een trein
 

we zijn punten die ik wil verbinden, driehoek van mens, vogel, vermoeden van vis
a staat tot b staat tot c
 

het treinraam snijdt een as, ontzegt mij het moment
van openvouwen, het hijsen van de witte vlag
 

zijn we elkaar genaderd
wat valt er te bewijzen
 

in mij ligt opgeslagen een vogelsilhouet, de nagedachtenis van een vis
ik ben de enige die het woord ecosysteem kent
voor ons kan schreeuwen op de boulevards van de hoofdstad

We zien geen sterren aan de hemel. We bekijken

hyperobjecten met andere parameters.

Op de aardkorst ligt een laagje mens te zonnen.

We wentelen ons in het zand, vinden

contouren. Er moeten lichamen ons vooraf

zijn gegaan. We geloven niet dat we iets

achter ons zullen laten. Geen man, geen vrouw,

maar hartslag. In het water vloeien we samen:

adem van het water, in de bodem diep gebons.

De hitte kan ons niet weerhouden van het kijken.

Naakt wachten we op de totale verduistering. We merken

geen sterren aan de hemel. Veel is zonder ons.

 

Dit gedicht verscheen in Poëziekrant 2024/4 als hommage aan Gwy Mandelinck.

Zo spannend
uit de boom vallen
van je takje breken.
Nog voor de plof op de grond
die mijn bolster zou kraken
begon het in mij te fluisteren, te spreken.
In mijn korte vlucht als wilde vrucht
dwarrelden mijn gedachten
als vallende blaadjes heen over elkaar.
 

Wat als ik opgeraapt werd
door de knokige hand
van een jichtige man
voor altijd zijn broekzak zou delen
met een snotterige zakdoek?
 

Wat als een wroetend zwijn
mij van de grond zou lebberen
bij vergissing, op zoek naar een eikel
mij uit zou spuwen, geradbraakt
mijn witte vlees verminkt
mijn kiem vernietigd?
 

Wat als een spelend jongetje mij uitholde
ik langzaam zou uitdrogen als pijpenkop
vergeten tussen een doos vol speelgoed?
 

Wat als ik in geurige bladaarde val
met het trage wiel van de seizoenen
steeds verder boven aarde uit reis
stormen en droogte kan weerstreven
de mensheid weet te overleven?

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

die duizend kilometers tussen ons

laat deze nog weerklinken, weergaloos

ik wantrouw afstand wanneer ze onecht lijkt

zoals ik beducht ben voor gedempt geluid

van ruzies tussen boekenkasten

ben je zover gekomen om de zomer te zien

vergaan tot stof, is dit nu zo vraag je je af

ik heb een scherm zeg ik, ik zal het gebruiken

om de wereld te ontkleden, desnoods zet ik

zwermen vogels in

ze brengen eilanden in kaart, ze laten zien

hoe we stilaan dichterbij drijven

zonder voluit te beseffen

deze verte is geen verte meer

niet langer tussen ons

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken

in dit bloeddooraderd landschap vervlechten driften zich

de wind tilt paardenbloempluisjes op die zompig landen

aan de overkant, spiralen van moerasspirea rollen zich

af, zo lijken de oevers meer en meer op elkaar, woorden-

stromen die geleidelijk aan naderen, in elkaars armen tot 

rust komen, vooroverbuigen, traag uitademen, neerliggen 

zich afzetten in het bed van de rivier, de wanden brokkelen 

af en bieden toch steun, troost, oercellen die nieuwe wegen 

zoeken, de zalm stoot zich tegenstroom, uit de zee de berg

op tot in het stille meer, tussen het riet strekken reigers hun 

nek, vissenbekjes tikken krampachtig in van langsom meer 

uit zichzelf ontploffende luchtbellen, hun staarten spartelen

glazig zand, zilverschilfers, in het water versplintert het licht

je hoort zenuwbanen in glibberige schubben, uit flinterdunne 

graten hun lijflied zingen, hoe kunnen planten fonetische pijn 

omzetten in akkoorden, wieren die weigeren mee te wiegen

kikkerdril klit ineen en tegelijk drijft het heen en weer, meer-

stemmige partituren, je ziet de wilgen langzaam wegslinken