***Supercool - Leen Pil
mei 2023
De lengte van een stuk ijs is vluchtig, nog brozer
onder bruggen dan tussen stenen in een rivier
of op een terp. Het ziet er anders uit, als gras
met ondergrondse stengels. Het einde buigt zich
weer omhoog. Soms is het nauwelijks te zien
op welke knoop een stek zich vormt of sterft.
Ooit waren we vissen die het ijs om zich heen
lieten komen. We verspreidden geen aarde,
groeven geen vette heuvelgrond af. We woonden
veilig maar ontkwamen niet aan krapte en mist.
De nevel valt ook nu obscuur, raakt het water
en de gronden licht, misschien hebben we het breken
met ons vissengeheugen wel gehoord. Vlak voor de plek
waar de tenen beginnen, scheurt de grond in puntige
barsten. Het ijs komt dichterbij, het koelt het letsel af,
laat het kantelen horen in een waterplas.
Ter nagedachtenis aan de onlangs overleden Leen Pil plaatsten wij haar gedicht uit de Klimaatdichtersbundel Zwemlessen voor later als gedicht van de maand mei.
Perkeloos ingeperk / Mateloos ingeperkt
Heilna du Plooy
april 2023
alles van waarde is weerloos - Lucebert
In die louter niks van tyd – onsigbaar, onhoorbaar
om my – in die ómvattende afwesigheid
is ek, soos ’n slak sonder skulp op die strand,
vir alles om my deurskynend en ontvanklik,
lig wat insypel, omsingelende geluid;
in elke moment ’n barokervaring ingesluit:
in formasie vlieg honderd flaminke uit oor die see,
saamgeweef sweef meer as ’n duisend klein spreeus,
duik, vou en flap soos ’n gespikkelde soepel stuk lap,
en teen die rooi aand steek klein reiers spierwit af;
die see lispel en sis, borrel klein rimpels en golwe
glad oor sy lip as die wind nog bly lê; met volmaan
en stormgety stoot kragtige deinings op uit ver dieptes
en berge water stort donderend oor, die see is die see.
Alles te hoor en te sien
gaan dadelik verby;
alles vergaan en ons klou om vlietend
’n vonk te behou van wat vergly.
Die niks wat tyd is, is uiteindelik
alles; ons vashou en hou,
uiteindelik niks, is hier en nou
en vir ons duur alles.
**
In het pure niets van tijd - onzichtbaar, onhoorbaar
om mij heen - in de allesomvattende afwezigheid
ben ik, als een slak zonder huis op het strand,
voor alles om mij heen transparant en ontvankelijk,
licht dat naar binnen sijpelt, omsingelend geluid;
elk moment een barokke ervaring:
in formatie vliegen honderd flamingo's over de zee,
meer dan duizend kleine spreeuwen zweven in elkaar verweven,
duiken, vouwen en fladderen als een gespikkeld stuk soepele stof,
en tegen de rode avond steken kleine reigers spierwit af;
de zee lispelt en sist, borrelt kleine rimpelingen en golven
glad over zijn lip terwijl de wind nog blijft liggen; met volle maan
en stormvloeden stuwen krachtige golven van grote diepten omhoog
en bergen water donderen naar beneden, de zee is de zee.
Alles wat te horen en te zien is
gaat meteen weer voorbij;
alles vergaat en we klampen ons vast om voor even
een vonk te bewaren van wat verdwijnt.
Het niets dat tijd is, is uiteindelijk
alles; wat we vasthouden en behouden
uiteindelijk niets, maar hier en nu,
zolang wij voortduren, is het alles.
(vertaling: Saskia Stehouwer)
is het de bedoeling dat het stopt - Anke Cuijpers
maart 2023
het kan helpen als je een stoeptegel wipt
je kunt de aarde opnieuw leren ademen
wat platgewalst werd weer loswoelen
zoals vroeger
met je handen door zijn haar
wat je opgraaft heeft rouwrandjes,
stukjes dakpan van wat ooit een huis
moet zijn geweest en de glibberige vlucht
van een regenworm naar veilig,
ver van jouw gravende vingers vandaan
zoals de specht onder de klauwen van
de sperwer vandaan zou willen, zo wil
het land weer naar rottend blad ruiken,
hoe diep gaan wij graven voor we vinden
wat er te bewonen viel.
onder ons - Saskia Stehouwer
feb 2023
ik weet dat jullie er zijn
reisgenoten
met wie ik samenkom in de nacht
om een ring te vormen
rond de wereld
met wie ik treur om kalende gronden
rouw om het water dat dromen verdrinkt
met jullie maak ik plannen
om longen schoon te vegen
een hart te transplanteren
een verse huid te laten groeien
ik weet dat jullie er zijn
omdat het moet gebeuren
aan de voet van de boom
op de oever van de rivier
waar vis en mens waar vogel en otter
waar water en zand
ik weet dat jullie er zijn
ik zie het vet druipen
van het dak van de wereld
waar de lichten nog aan zijn
onze tenen reiken naar het beven van de grond
tot de draden die ons verbinden
zich ritsen tot een weefsel
kom binnen
we vertrekken
als de dag begint
het gedicht 'onder ons' staat in wonen op de rand van het wonder, Saskia's nieuwe bundel die op 2/2/23 verschenen is bij Uitgeverij Marmer
Wat er stroomt - Suzanne Van Leendert
jan 2023
Weet je nog hoe we in meren sprongen
tussen snoeken zwommen, karpers en baarzen
we wieren voelden tussen onze tenen, op onze rug dreven
omgeven door rietpluimen, meerkoeten en reigers
hoe we met schepnetjes door sloten waadden
zich een universum openbaarde
met libellen, kevers en kikkerdril
we naar bed gingen met natte haren.
Nu is het lastig navigeren, drijven eilanden
van afval ons tegemoet met in de diepte
spokende netten die altijd blijven vissen, en zien we,
als we goed kijken, de ribben van het water.
Weet je nog hoe we kommetjes maakten van onze handen
water uit beken schepten, door vingers lieten stromen
onze dorst lesten, hoe het water golfde
over zand, kiezels en keien als een zacht applaus.
Nu verdrijven statistieken en grafieken onze luchtkastelen
zien we de waarheid weerspiegeld in water
troebel van onze welvaartsresten, vragen we ons af
of er een smaakje aan zit.
Alsof er een steen in een vijver is gegooid, groeit
een cirkel en het besef dat er maar één aarde is
één letter verschil tussen moeder en modder,
dat we samen tegen de stroom in kunnen gaan,
ieder van ons een druppel.
Dit gedicht werd geschreven voor het symposium "Wordt waterkwaliteit de nieuwe stikstofcrisis?" dat op 25 november 2022 in Utrecht plaatsvond.
Prijsbepaling van de huid - Sara Eelen
dec 2022
Als screensaver hebben we een zonsondergang ingesteld
alvast het gevoel dat sommige dingen blijven duren
gefixeerd op een scherm. Deze eenentwintigste eeuw
vraagt nieuwe manieren om verdriet te vertalen:
niet langer vechten of vluchten, maar staren
en jezelf verliezen in dat staren.
Je las ergens dat mensen in veertig jaar tijd
dubbel zoveel kaas zijn gaan eten
ergens anders dat consumptie van te veel melkproducten
de pijnappelklier verkalkt.
Je zoekt geen verbanden
maar kunt er niets aan doen dat alles verbonden is.
Stel me gerust je aanhoudende vragen
over het verschil tussen de sterren en het ruimteschroot
als we niet naar buiten kijken
de bevolking groeit in eenzaamheid
wanneer zal de huid de vraag overstijgen?
Maar weet, als je de vragen stelt
word je deel van deze retorische samenleving
je schouders te stram om op te halen
je derde oog dichtgeslibd, elektrisch blauw als aureool
uit de tl-lampen die we branden om de doden te herschikken.
Er is een televisiebeeld vol rook dat ons binnen houdt.
We plooien ons leven achter glas
klikken wat onbeslist en onbeantwoord kan
weg. Een gevreesde onweersbui, uitblijvende ziekteverschijnselen
en foto’s van halfnaakte lichamen als naburige tabbladen.
Vanavond gaan we weer veel te vroeg slapen.
Uit Sara's onlangs verschenen debuutbundel Het nodige breken (Vrijdag 2022)
Opbreken* - Aly Freije
nov 2022
We nokken af, we rennen onze koppen achterna
achter dwarse pupillen huizen nog de weides.
Ondertussen schokt de grond, verlaten ratten ons
raken duikers gestremd, klappen dorpen in elkaar.
Stijgt grondwater boven graven, zakken
romaanse kerkjes godvergeten weg, zwijgt Buxtehude.
Wordt hier het hart eruit gehaald.
We voelen feilloos stemmingen aan
grondmist en leugens trekken langs de poten op
donker dondert boven onze vachten.
We vrezen voor topzwaar
klimmen de dijken op.
We stijgen, worden wollen wolkendieren
we blaten ons verhaal.
Uit: Een engel aan de deur, uitgeverij In de Knipscheer 2021
*Bij de aardgasboringen in Groningen. Ook te zien en te beluisteren met
beelden van Annemarie van Buuren en een geluidscollage van Aletta Becker.
Cocon - Bert Struyvé
okt 2022
ik kijk naar de droombladeren, de donkere sproeten
die vonken op het bezegelde stadsplein, zonder mededogen
legt millimeterflora het af in droge kieren
soms struikelt je afgemeten woord over een drempel
de momentopname blaast zich op tot hoofdzaak
terwijl de schreeuw van oeverloze modderscheuren
vraagt om interventie; intussen blijft het brandend nieuws
binnenstromen: slangen tussen olijfbomen, een binnenzee
van mensen juist kniehoog in het water, evacuatieselfies
thuis plaats je in witte letters HOME achter het raam
de buren zonder hond gingen al voor: HIER WAAK IK
de vraag rijst aan welke kant de zon in mijn stem opkomt
Kamille uit Narva - Lies Van Gasse
sept 2022
Ondiep geworteld, veerdelig,
door een land van gespleten appels
beweegt ze zich,
met zere ogen die niet willen zien:
de nacht waarin dit lintbloemig hoofd zich buigt,
de dag waarin het zich uitzaait, stralend, maar vol verdriet.
De soort is niet kieskeurig.
De grond mag droog zijn, omgewerkt,
betreden door soldatenhoeven, zuur tot in de diepte.
Ook beschadigd komt er bloei.
Kon ik een oerwoud zijn - Monique Wilmer-Leegwater
juli/aug 2022
This corner of the earth is like me in many ways. (Jamiroquai)
Kon ik een oerwoud zijn
we zijn omgeven door oceanen waarvan je het einde niet kunt zien
de vraag is wat je zelf kunt doen: je huis bouwen op palen, de
muren verslepen naar hoger gelegen land
er zijn berekeningen over de impact van gedragingen, hoe rol je
een toekomst uit als je niet vooruit wilt zien
tegenstrijdige belangen hebt
je kunt zwemvesten kopen voor later, dieren doden omdat ze
gevaarlijk zijn, hinderlijk, ziekmakend, hun koppen mooi staan
aan de muur, hun lijven uitgespreid op een grijs gegoten vloer
nergens zijn we nog op voorbereid, overstromingen, hittegolven
bosbranden, modderstromen, op voorhand bedenken we namen
voor stormen, orkanen
planten bomen om ’s nachts ons geweten te sussen, slaan vermoedens
af als muggen, bedekken ons met te warme dekens, en o erbarmen,
na ons de zadelsprinkhanen, afkalvende gletsjers, noodrantsoenen
er tikken gele hommels tegen de ramen als een zware moessonregen
ik denk aan biodiversiteit, palmolie en zijn smeerbaarheid, aan de man die
bomen in de amazone telt, dat rouwmantel geen woord is dat van dale kent
soms trek ik onzichtbare schoenen aan, verberg me in kleuren van de nacht
verbeeld me donkere waterjuffers, indische tapirs, sumatraanse tijgers, haften,
withandgibbons, platkopkatten
er schrijnt een zon die niet inschikt, als mensen, later een maan die halve
hazen ziet, hurkend tussen behouden huizen, ik wil woekeren als roggelelie,
wilde kool, laat me een oerwoud zijn, een moederboom
Woordvoerder - Bart Verstraete
juni 2022
als lenzen rond je lippen zoomen
laat dan je tongspier rollen
wit zijn je woorden in gesneden brood
hongerig de ogen die je volgen
rood je vezels op een vel papier
geen pen blijft droog achter hun oren
voed de gieren en de wolven
spek hun maaltijd zonder zout
spreek als een waterval voor hen
die onder steenkool zijn bedolven
delf de feiten uit het slijk
wek de schapen uit hun wol
fastfood - Alex Gentjens
mei 2022
In de avond trek ik in de keuken
een blik vogelmelk open,
een delicatesse uit de Poolse supermarkt.
Het vogelvlees, gekweekt in kooien,
dampend op een bord, van vel ontdaan,
de poten tot het bot geknot.
Het babyjong nog niet gereed,
moet nog worden vetgemest,
het vliegen nooit geleerd.
Het vervoeren moet versnellen.
De consument verwacht het vlees.
De melk moet arriveren voor de nacht.
kun je nog slapen ben van beurden - Susan Smith
maart/april 2022
aan de algemeen directeur van Royal Dutch Shell
namens het zeeleven en de wateren van de Wilde Kust
kun je nog slapen
ben van beurden
kun je nog slapen in den haag
met het gekreun van stervende
walvissen dat door je dromen
waait hoe kussen je
je oren ben van beurden
tegen de priemende kreten van de
herauten van water hoe stoffeer
je met goudbrokaat en dik fluweel
de aanslag van decibellen de kolkende
scheurende nabranders van angst het
uit elkaar rukken van nietige
ongewervelden van hompen walvis
van buiken en vinnen van dolfijnen
de ontploffing van gehoormembranen
die duizenden zeemijlen ver
tijd en plaats en overleving moesten navigeren
het klikken het grommen het polsen het klappen
van onderwatertaal
kun je nog slapen ben
kun je nog slapen in de koninklijke
nederlandse shell in de armen
van neokolonialisme je olie
bedruipt de handpalmen
van de minister en zijn trawanten je mond
glanst bij het feestmaal van konings-
garnalen en kreeft
kun je nog slapen ben van beurden
hoe slaap je hoe stop je
je kinderen in
hoe sus je je kleinkinderen
hoe lees je ze verhalen voor
over de aarde die ooit
mooi was en héél
vóór jou
kun je nog slapen
hoe zit je
aan je eigen tafel
ben van beurden
met de lijkjes
van je kinderen netjes
in armpjes en billetjes
in buikjes en dijtjes gesneden
krokant met een sausje
jij ben het immers
ben van beurden
die het brood breekt en eet
#gramgedicht - Sylvie Marie
februari 2022
wees meer boom
vlucht met je donkere hout
los de lucht in
vang het licht
strek je bladerdek
wervel rond
en vertrouw de grond
Laat de zee de zee - Geert Viaene
januari 2022
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Moeilijk te zeggen - Ingrid Strobbe
december 2021
heeft de haas een zomerdepressie? de vrouw?
de in zichzelf gekeerde vragen: teken ik om dichter
bij mezelf te komen, bij het dier, bij de aarde?
zweven in de ruimte, en stemmen van sterren, de vinger van een robot.
een vogel met de schutkleur van een brokstuk
trekt de aandacht, zijn snavel staart naar het water
dat woest vissen in het rond slingert, de wind huilt door berg en been.
in haar mond de tanden, kaken, taal, geen woord over het oog
witte pupil. het ziet het gras, voor het eerst een beuk, blad
eitje van de galmug. ze steekt in de huid van het mysterie.
de haas loopt gevaar, zij erachteraan, de antwoorden jachtig.
Servies - Ruth Lasters
november 2021
De allerlaatste mensen eten in een eindeloze trofeeënkamer
zittend op ballons d’or van Van Basten, Nedvêd, enzovoort.
Ze snijden dwerggoudbrasems uit
zuurstofarme oceanen aan
op platina platen
als Supernatural, Never Mind, Abbey Road en slurpen
uit vergulde bekers van grand slams
een door hitte erg versuikerd sap met gekke oude namen als
Lafite, Meursault. Monden, kinnen veegt men ginder schoon
met vellen uit The Waves
gerukt of Un amour de Swann en soms ook wel met repels canvas uit
Las dos Fridas of uit Les Demoiselles D’Avignon.
Hun medio-millennium-moedeloosheid
muteert er tot extreem lome
grootheidswaan door steeds met tongen, lippen langs
zulk luisterrijk servies te gaan, dat ze ten slotte weigeren na gebruik
zelf van etensresten te ontdoen met schimmels, almaar giftigere
als resultaat. Uiteindelijk sterft de mensheid uit
door niets dan een gebrek aan een vrijwilliger
voor de vaat.
latere mensen - Hedwig Du Jardin
oktober 2021
je beet minuten in twee, vrat mijlen uit de luchtweg
ging vooruit, draaide mee, alles rondom tolde
je draaide door als naar gewoonte, eenparig versneld
elk om de eigen as, in trossen schoot je los
middelpuntvliedend uit de bocht
in een baan terug naar af
naar ketsende keien, gensters in het donker
een vroege mens die vuur slaat
zijn handen van steen houden je uit de slaap,
kraken wanen, slopen dromen
je kruipt weer voor eeuwen bijeen, lijf aan lijf
in holen. schaduwen flakkeren op de rotswand
wanneer je doen en laten fatsoeneert, nieuwe
manieren kweekt, glad schaaft, hard maakt
noten en zaden plet in een vijzel tot pap
voor je oude moeder, tandenloze venus
verzot op berenvet, ze overleeft nog jaren
zo zal blijken uit schedel en kaken. archeologen
spreken millenia later van een vroege vorm
van menselijkheid
mijn appelsap - Margot Delaet
september 2021
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Je leeft in een illusie van wildernis - Annet Zaagsma
augustus 2021
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Bestuiving - Catharina van Daalen
juli 2021
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Afrikaanse gieren - Steven Van der Heyden
juni 2021
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Waar mensen leven - Margreet Schouwenaar
april 2021
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Eenzaat - Méland Langeveld
maart 2021
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Intensive care - Els de Groen
februari 2021
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Midwinter 2015 - Florence Tonk
januari 2021
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Dwaalgast - Cora de Vos
december 2020
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
3 280 840 ft - Yanni Ratajczyk
november 2020
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Boomervaring - Dien L. de Boer
oktober 2020
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Steenweg - Anneleen Van Offel
september 2020
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Uitzicht - Saskia Leendert
augustus 2020
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Prognose - Wim Vandeleene
juli 2020
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens
Niet zonder reden - Peter Theunynck
juni 2020
je staat in de kraamkamer
van de tijd, een afgebroken
aardplaat stuit op vloeibaar
liefdesspel, een loeiend hete
stroop raast voorbij, de korst
wringt zich in een wilde kolk
omhoog, hier ontstaat het
vertragen, samensmelten
van metaalknollen die zij
willen losscheuren, opgraven
bruisend schuim op de golven
bovenaan en helemaal onder-
aan de baarmoeder, je poogt
je af te duwen aan een spring-
schans, tuimelt over de mens