Vloed - Saskia Leendert

In nadagen zaten we onder 

door de wind geschoren bomen. 

We keken uit over verschoten rozen 

al bijna kwijt geraakt aan de tijd. 

 

We kusten elkaar kleur op de wangen

weg van de pijn van uitgebloeid zijn. 

We maakten selfies om voort te bestaan. 

 

Doof hielden we ons voor het driemaal kraaien. 

We wilden niet weten dat we niet meer waren 

dan een vlekje in het oog van het landschap. 

 

Het begon te waaien, we negeerden 

de wind op onze huid, bleven blind 

voor schuimkoppen aan de horizon. 

 

Niet veel later kwam het water.